2. نیروی وزن هواپیما که به سمت پایین به هواپیما وارد می شود.

3. نیروی پیشرانه که توسط موتور و به سمت جلو به هواپیما وارد می شود.

4. نیروی "پسا" که در اثر مقاومت هوا و به سمت عقب به هواپیما وارد می شود.

سیر تکاملی هواپیماها را با خطوط جریان روی آن ها و سرعت بیشینه آن ها در زیر مقایسه می کنیم.

1. هواپیمای برادران رایت (1903): با توجه به بال های دوطبقه، میله های نگهدارنده بال ها و حتی بدن خلبان که در مسیر هوا قرار دارند، خطوط جریان حول این هواپیما بسیار آشفته بوده ولی با بالا رفتن سرعت، نیروی برا افزایش می یابد و این هواپیما به پرواز در می آید، ولی سرعت پرواز آن آن قدر بالا نبوده که آشفتگی خطوط جریان بر آن زیاد اثر بگذارد.

طول بال های این هواپیما 3/12 متر و حداکثر سرعت آن 48 کیلو متر بر ساعت بوده است.

2. هوا پیمای f13 جانکرز (1919): با استفاده از یک عدد بال و بستن کابین خلبان، مقاومت این هواپیما در برابر هوا کاهش یافته و حداکثر سرعت آن به 140  کیلومتر بر ساعت رسید. طول بال این هواپیما 8/17 متر می باشد.

3. آتشبار سوپر مارین (1936): این هواپیما، اولین هواپیمایی بود که چرخ های آن در هنگام پرواز بسته می شد و در جنگ جهانی دوم، شهرت فراوانی یافت. به دلیل جمع شدن چرخ ها، نیروی پسای وارده به آن کاهش یافته و حداکثر سرعت آن به 571 کیلومتر بر ساعت رسید. طول بال این هواپیما 2/11 متر می باشد.

4. هوا پیمای( ME262 (1942): این هواپیما با توجه به شکل بال ها و نداشتن ملخ، نیرو پسای کمتری متحمل می شد و حداکثر سرعت آن به 870 کیلو متر بر ساعت رسید. طول بال های آن 5/12 متر می باشد.

5. هوا پیمای پا ناو یا تور نادو (1984): این هواپیما دارای بال های متحرک بوده و قرار گرفتن موتور آن در عقب باعث کاهش نیروی پسا در آن گردیده است. طول بال آن از 6/8 تا 9/13 متر متغیر بوده و حداکثر سرعت آن 2400 کیلو متر بر ساعت بوده است.

گروه مدرسه اینترنتی سایت تبیان - تهیه: پوریا میرعشقی

تنظیم: سمیرا بادامستانی